Dag 3 Bezoek aan Dachau

Vandaag zijn we in Dachau geweest. Bij het tuinfeest waren we natuurlijk al voorbereid, door naar een toneelstuk over de zalige Titus Brandsma te kijken. Zijn levensverhaal vond ik toen indrukwekkend, maar zijn op de plaats waar zijn leven ten einde kwam raakte me diep. We gingen doorheen de poort waarop stond “Arbeit macht frei” en kwamen op een grote lege vlakte die de appèlplaats was. Vervolgens bekeken we het museum. In sommige ruimtes was duidelijk te zien waar deze voor dienden: de ontvangstruimte waar mensen ontdaan werden van hun kleding, hun haar en hun naam; en de grote doucheruimte waar tientallen mensen tegelijkertijd konden douchen. Verder was er ook chronologische informatie over de oorlog en de ontwikkeling van het kamp. Het maakte zo’n indruk, dat ik verzadigd was met info van voor 1939. De grootste horror heb ik niet eens kunnen waarnemen. In ons deelgroepje bespraken we hoezeer de gruweldaden georganiseerd waren, hoe verschrikkelijk het is en hoezeer mensen van hun waardigheid, persoon-zijn en zelfs mens-zijn werden beroofd. Onbegrijpelijk dat zulk kwaad in de mens kan zitten! Ook de nagebouwde barakken, met ruimte voor 52 slaapplaatsen per kamer, een sobere eetzaal en 20 wc’s op een rij zonder schotje ertussen, maakten diepe indruk. Dat mensen zo hebben moeten leven en dat er mensen zijn die mensen zo laten leven.
Tijdens de Mis maakte Mgr. Van den Hende met zijn inleiding op het Onzevader op mij de meeste indruk: dat wij ons kunnen aansluiten bij de woorden die door velen daar gepreveld zijn, als het laatste wat zij hebben. In die horror is het geloof een laatste strohalm geweest. Wij mogen hun geloof niet beschamen!
Stan van Ommen (26 jaar)

Bij aankomst in Dachau in de bus, zagen wij de wachttorens en de betonnen muur al. Dit gaf mij meteen een heel kil gevoel. Bij binnenkomst kregen wij een achtergrond verhaal over de poort naar het kamp. Op de poort staat ’’arbeit macht frei’’, een valse belofte voor vele die werkend stierven in het kamp. Daarbij stilstaand gaf het mij een droevig gevoel om door de poort te lopen. Wat mij toch het meest raakte was de gaskamer. Mijn emotie ging van droevig naar boos en ongeloof. Ongeloof dat één persoon een hele bevolking achter zich heeft kunnen krijgen om deze gruwelheden te kunnen uitvoeren. Mijn deelgroepje bestaat uit redelijk jonge deelnemers en die waren zeer onder de indruk van het kamp en het verhaal. Door de op een stapeling van negativiteit werden enkele zo geraakt dat je geen woord meer kon uitbrengen. Kortom zeer bijzondere dag.
Mirjam Dangerman (22 jaar)

Vandaag was voor mij een heel bijzondere dag. Ik heb de concentratie kamp van Dachau mogen bezoeken. Daar heb ik kunnen zien hoeveel religieus mensen op een gruwelijke manier gevangen werden genomen, heel hard moesten werken en gewesten slechte omstandig omstandigheden moesten leven. Een van hen was de zalige Titus Brandsma die zijn leven heeft gegeven als martelaar bij deze concentratiekamp. Vele hebben het niet overleefd en zijn gestorven vanwege honger, maar de meesten werden vermoord. Vervolgens zijn wij geweest naar de kerk waar er een kopie was van het graf van Jezus. Daar heb ik mogen lopen door de heilige deur van Barmhartigheid. Daar heb ik de volledige aflaat mogen ontvangen door het Onze Vader gebed, het Wees gegroet gebed, het Eer aan de vader gebed en het Geloofsbelijdenis te bidden. Dit alles voor de intenties van de Paus. En als laatst te biecht te gaan. Dit alles heeft mij echt tot rust gebracht na die gruwelijke concentratiekamp. Het aller belangrijkste is dat het mijn relatie met de Heer heeft versterkt.
Anne Emanuels (19 jaar)

Na de indrukwekkende dag van vandaag hebben wij deze avond een vrije avond. Er zijn een aantal jongeren gezellig Eichstätt aan het verkennen. Maar zijn ook een aantal binnen gebleven. In de grote zaal spelen we spelletje en kletsen wij gezellig me elkaar. Zelf vind ik het leuk om met een aantal muziek te maken. Van popnummers tot kinderen voor kinderen. Eigenlijk alles wat we kunnen spelen en/of zingen komt wel voorbij.
Esther Vermeulen (15 jaar)